تاریخچه زیلوبافی
از زمانی که کشاورزان به برداشت پنبه در زمین های کشاورزی روی آوردند. پس از آن عده ای به ریسیدن آن ها و استفاده از “نخ” روی آوردند. این نخ ها که به قطر های گوناگون تولید می شود در بافت بسیاری که پارچه ها و زیرانداز ها به کار برده شد.
قدیمی ترین زیلویی که در حال حاضر در ایران موجود است قطعه ای است که در مسجد جامع میبد قرار دارد. این زیرانداز در سال ۸۰۸ هجری قمری یعنی حدود ششصد سال پیش بافته شده است. این بخش از صنایع دستی ایرانی نه تنها به عنوان یک هنر بلکه به عنوان یک صنعت که در سالیان گذشته صدها خانواده در میبد از آن امرار معاش می کردند، روزگاری رونق بسیار خوبی داشت که در سال های اخیر تعداد افرادی که هنوز به این هنر – صنعت اشتغال دارند از تعداد انگشتان دست نیز کمتر است.
استاد شریف زاده در کارگاه زیلوبافی- شهرستان میبد
زیلوبافی نشانه ساده زیستی و زندگی روستایی است و همیشه از زیبایی خاص خود برخوردار است. در کنار رنگ ها، این زیرانداز دست بافته، از نقوش ساده نیز بهره می برد. همه این سادگی ها دست به دست هم داده اند تا زیلو به عنوان مناسب ترین زیر انداز در مساجد و مکان های زیارتی باشد. زیرا سادگی آن با ساده زیستی بزرگان دین اسلام همخوانی دارد؛ و این فلسفه ی “زیبایی در سادگی” است که مساجد ایران را خاص و دیدنی می کند.
